Things to Do

U zou vandaag wat mistroostig uit het raam kunnen gaan kijken, u zou uw W.F. Hermansboeken kunnen gaan herlezen, u zou ook vanaf 15.00 uur in Café Festina Lente (Looiersgracht, Amsterdam) naar de Jazz Connections van Aguuzto kunnen komen luisteren. Vanaf middernacht to 01.00 uur draai ik ook wat gezelligs in Café Paradiso.

Update: vier uur lang jazz & soul draaien is tamelijk vermoeiend, maar die vermoeidheid was na tweeënhalf uur bijkomen bij Tom & Con wel weggetrokken, en toen ik zenuwachtige plas na zenuwachtige plas moest doen wist ik dat het tijd was om naar Paradiso te vertrekken. Noem me een sentimentele ouwe zak, maar gdvrdmme wat was het een jongetje-in-de-speelgoedwinkel-kick om er te mogen draaien zeg. Het was maar een uurtje, er waren hooguit 60 man, het was na het optreden van een Nederlands combo dat heel nodig een echte zanger moet gaan zoeken (geen wonder dat de helft van de zaal leegliep), maar fuuuuuuuk, die eerste plaat (Dancing Queen door Supertroopers, ik heb louter crazy covers gedraaid) knalde er lekker in. Deze zondag was het Café Paradiso, zeg maar een soort van bonte avond met een film, korte optredentjes van bands (de countrymeiskes van Oops-A-Daisies bijvoorbeeld) en wat dj's. En er werd gedanst!, in Paradiso! op de platen die ik draaide! Sterker, toen ik aan het blokje Hilarische Hardrockcovers toe was (Ace of Spades in een banjo-uitvoering, ahahahaha!), kwam er iemand zeggen dat "er ook mensen zijn die willen dansen, hoor". Goeeeed. De hindi-uitvoering van I Will Survive dan maar?
Trillend op mijn benen (en een fles Moët & Chandon rijker, thanks Maz, dahling!) weer thuis - nog zeker een uur nagehijgd.

The Living Legends

Kon ik woensdag j.l. dus Jorge Benjor afstrepen van mijn lijstje Levende Legendes Die Ik Nog Moet Zien, sinds gisteren (Supernatural Festival) zijn ook Bobby Byrd en Lonnie Liston Smith afgevinkt. Voor de uninformed: Byrd was jarenlang sidekick van James Brown (finest hour: James Brown Live at the Apollo II) en scoorde onder eigen naam een hit met I Know You Got Soul. Toetsenist Lonnie Liston Smith maakte door Rhodespiano's en ander spacey toetsenspel aangedreven souljazz, bekendste (en net als bij Byrd, veel gesampelde) nummers zijn Expansions en A Chance for Peace.
Byrd is 71, Smith is 64, en zonder respectloos te willen klinken, allebei natuurlijk past their prime. Lonnie trok de Paperdome (een overdekt podium dat wat weg had van het Autotron bij Rosmalen, maar dan een stuk kleiner) aanvankelijk strak vol, maar al na twee ellanlange nummers wandelde een substantieel deel van het publiek weer verder. Geluid was niet perfect, de zanger/percussionist klonk (mede daardoor) vals, Smith speelde niet op een echte Rhodes maar op een synth (al klonk dat niet heel anders, eigenlijk, maar hier speelde de muziekpurist even op), maar ging wel lekker te keer. Na twee nummers van pakweg acht minuten wist je 't echter wel.
Ook lang van stof was Kokolo, een afrobeatband uit New York, maar aanzienlijk pittiger. Uitgelaten presentatie, sterke nummers, goeie swing, net als Antibalas mixten ze de afro met latinelementen. Solo's werden beperkt gehouden, alles in het teken van het ritme. Ik roep vaak en hard dat ska de allerbeste dansmuziek is, daar begon ik gister in de World Latino tent wat aan te twijfelen.
En dan Bobby Byrd. Na een 18 minuten (ofzo)durende versie van I Know You Got Soul wist ik het wel, buiten de tent liep ik twee leden van Lefties Soul Connection tegen het lijf. Bassist Bram antwoorde bevestigend op mijn vraag of Bobby een pruik droeg, en vond de Duitse huurlingen van Byrd "een prima coverband, ze spelen de nootjes goed na", maar met èchte rauwe funk had 't al een stuk minder te maken. Klopt, maar een 71-jarige man zo zien stralen voor een propvolle tent, da's ook wat waard.
Terzijde: het bleef gelukkig droog gisteren, het festivalterrein was door de overvloedige regenval erg drassig en modderig geworden. Voor De Zwarte Cross geen probleem, voor een funky festival als SupNat helaas niet zo passend. Vrienden, kennissen en kleega's die ik tegenkwam hadden er minder last van, maar ik kwam al glibberend en glijdend niet zo in de festivalsfeer.

Lijst Levende Legendes Die Ik Nog Moet Zien (in de hoop dat de oude magie nog een keer opspeelt, dat ze geen parodie van zichzelf zijn, dat ze net zo de geest hebben gekregen als Al Green of Solomon Burke die op respectabele leeftijd kregen):

Isaac Hayes
Joao Gilberto
Astrud Gilberto
Tony Allen (gaat op Lowlands gebeuren, eindelijk dan)
Aretha Franklin
Sonny Rollins
Gregory Isaacs
Skatalites (al vraag ik me af hoeveel originele leden daar nu nog in zitten)
Funk Brothers (losvaste groep muzikanten die op een onafzienbare stapel Motown-hits speelden, waren ooit in Amsterdam, en ik ben gdvrrdmme niet gegaan!)
(wordt aangevuld)

State of Trance some more

Omar gaat nog even verder op de herwaardering, herijking zou ik zelfs zeggen, van trance, en noemt James Holden. Gelijk de iTunes Music Libraray ingedoken, kom ik Fine Day van ene Kirsty Hawkshaw tegen, in de originele versie trance-drab volgens de bekende formule. James Holden maakte een remix, die ergens tussen de bliepkraak van early Autrechre en heuse trance inhangt, inclusief ijle zang en van die aanzwellende sequencerbubbels. In een volle zaal moet je 'm niet droppen, vrees ik, maar de spanning blijft de volle acht minuten in stand - what's he gonna do next?

Straks maar 'ns de 5DaysOff-mix van James Holden opsnorren. (Grappig hoe 3voor12 worstelt met de omschrijving van de stijl van Holden - van funky techno naar progressive naar, blijkbaar, emo-trance)

Update: of, zat ik net te denken, heb ik nu dan eindelijk, járen te laat, door wat progressive eigenlijk inhoudt?

State of Trance

Ter voorbereiding op het Definitieve Interview Met Armin Van Buuren me niet alleen verdiept in de mensch Van Buuren, maar ook in trance.
Ooit, we praten over het midden van de jaren negentig, toen dance nog overzichtelijk was (mellow en hardcore, meer gradaties waren er niet, hè, heerlijk eigenlijk) heb ik behoorlijk staan spacen op trance-y platen, met name goa-trance en The Advent, System 7 en aanverwanten. Al dan niet geholpen door wat chemicalia. Epische muziek, die ik nu associeer met laserlichten, en dan vooral van die gifgroene gordijnen. Muziek die maar opbouwt en opbouwt, met van die roffels die aan komen lopen, rustig een minuut of drie, vier pas op de plaats maken en dan onvermijdelijk culmineren in een harde vierkwartsmaat. De popularisering van deze stijlfiguur door het Hollandsche trio Van Buuren-Verwest-Corsten heeft de afkeer doen groeien - het werd allemaal zo voorspelbaar.
Veel recente dance die ik gaaf vind, de Thin White Duke-remixen voor bijvoorbeeld Starsailor, Gwen Stefani en Fischerspooner, maken onmiskenbaar gebruik van trance. Neem I Feel Space van Lindstrom (thanks Willem); de titel alleen al. Die synthlijn, die esotherische vrouwenstem, er ontbreekt enkel nog een breakdown met roffels. In plaats daarvan heeft Lindstrom er een discoachtige beat (denk Metro Area, denk ook Vet Geluid) onder gezet, plus een break met bongo's, waardoor ik het nummer toch trek. Wat heet. De melancholische ondertoon is ook erg fraai.
Die toon zit ook in een hedendaagse trance-klassieker als Armin's Blue Fear (de versie op 76), in die piano en die hoge, electro-achtige synth die halverwege opkomt. Vanaf dat moment valt het nummer door de mand; die beat is te plat/hard, dat melodietje te eenvingerig, die nepstrings gaan vervelen. Muziek waar je dwars doorheen kijkt.
Trance als invloed (bij Lindstrom, maar ook in sommige minimaplaten) bevalt me beter dan 'onversneden'.

Is Rez van Underworld eigenlijk trance?

Dê, dê, dêdêredê

Weer een legende die kan worden afgestreept van het Moet Ik Nog Zien-lijstje: Jorge Benjor. Waar Fela de funk koppelde aan traditionele Nigeriaanse muziek, daar plakte Jorge de funk aan samba - in beide gevallen leverde dat niet alleen onbedwingbaar swingende muziek op, de heren verzekerden zich er plekken mee in het pantheon der Grote Muzikale Vernieuwers. Benjor (ook wel kortweg Jorge Ben) schreef Taj Mahal (waar de kop van dit stukje naar verwijst, tevens werd het geript door Rod Stewart voor Da Ya Think I'm Sexy), Mas Que Nada, Xica da Silva, Chove Chuva, Pais Tropical, en vele, vele andere sambafunkhits. In Paradiso stond hij met een beperkte band, die, zo leek het althans, nog even ingespeeld moest worden. Het stel huurlingen keek wat afwachtend naar de Baas; de bladerden blazers verwilderd door hun bladmuziek en zo nu en dan moest Ben het soepie aansporen.
De goed geconserveerde zestiger breide het eerste uur voornamelijk een aantal bekende en minder bekende (voor mij dan toch, voor een groot aantal Brazilianen in de zaal leek alles gesneden empanada) nummers aaneen in medleys. Eerder iets voor derderangs charmezangers - dat viel dus een beetje tegen, net als het wat afstandelijke geluid en het gebrek aan uistraling van zowel band als bandleider. Ja, het was een legende die daar stond, maar het had ook de kruidenier op de hoek kunnen zijn.
Dat werd allengs minder bezwaarlijk, vooral toen de band er een beetje in kwam en het publiek losser werd - sterker, een substantieel vrouwelijk deel ervan werd op het podium getrokken om Pais Tropical op te vrolijken. Dat was net de vonk die het optreden nodig had, en zo kon de oude snoeperd toch zijn reputatie als funky held waar te maken. Vooruit, die eerste toegift zeurde wat, maar met een carnaveleske finale (Taj Mahal, natuurlijk) met opnieuw extra eye candy op het podium die de billen flink lieten trillen, kwam dit ontspannen optreden tot een kolderieke climax.

De wereld gaat aan columns ten onder

DJ Broadcast wordt een andere broodheer van me, twee keer per maand mag ik het helemaal van me afschrijven.

Four to the Floor

Zo sta je jarenlang alleen maar de fijnste bossa, soul, funk, reggae en afro te draaien, vind je jezelf ineens op een zaterdagavond terug in iets wat een Kultuurhuis heet te zijn, te Arnhem, waar je tienerheavymetalgebaren staat te maken terwijl op volle oorlogssterkte de Blackstrobe-mix van David Guetta's The World Is Mine uit de boxen loeit. Een bewijs van eclecticisme, of komt hier dan toch mijn ware aard naar boven? Feit is dat het heerlijk was om Vet Geluid-krakers als die Blackstrobe-mix (maar ook Thomas Andersson's Washing Up in de Tiga-remix, uit de koffer van Nicole) of de Thin White Duke-bewerking van Starsailors Four to the Floor op dat volume te horen. En te zien dat door het publiek (niet in grote getalen komen opdagen, maar leeg was het ook niet) goed op wordt gereageerd. Dank Nicole voor de uitnodiging, en voor de foto.

Oor Zegt: Bepaald niet puristisch jazzkader!

(recensie uit Oor 7, pag. 104)

RE:BIRTH.ONE THE JAZZ CONNECTION (UNITED)

Revu-muziekredacteur Guuz Hoogaerts ontpopte zich de laatste jaren steeds meer als jazzcat en soulman. De transformatie is compleet met zijn eerste eigen cd, Re:Birth.One. Blues, jazzrap, nu soul, nu jazz, house van DJ Sneak, het past allemaal binnen het zwoele, bepaald niet puristische jazzkader van dj Aguuzto. Zelf zou ik alleen Digable Planets en Serge Gainsbourg voor m’n lol opzetten, maar ik heb dan ook geen greintje soul in m’n donder. En te weinig rust in m’n lijf. Meer namen? Marvin Gaye, G Love, Amy Winehouse, Benny Sings, Cassandra Wilson. Zomeravondmuziek.

Getting In Touch With My Indie Child

Aankomende zaterdag zet ik mijn DJ Aguuzto-hoed af ten faveure van mijn DJ Guuzbourg-pet, om samen met Nicole plaatjes te draaien in Kultuurhuis Bosch. Verwacht geen funk, latin of bossa, maar Vet Geluid, Oude Wave en Nieuwe Punkfunk (en een streepje Gainsbourg). Kohlpotlood ook maar mee?

Urbanscene Zegt: Opvallend Goed!

Zie hier.

(Muziekpurist? Moi?)

Also: Re:Birth TV (Quicktime required)

Mamma M.I.A.

Terwijl de halve muziekblogwereld haar al ruim voor het verschijnen van het debuut uitgebreid had gewogen, kwam M.I.A. pas begin dit jaar tot mij. En wat een openbaring, zeg. Op album Arular staat muziek die een perfecte synthese is van de funk uit de favela's, de barrio's, de trenchtowns en de ghetto's. De beats en bassen klinken bekend, maar de combinatie is ongehoord. Opruiend, rauw, zweterig, onontkoombaar. Om daar nog eens boos overheen te gaan boomen, zou teveel van het goede zijn, vandaar dat de kinderrijmpjesraps van Mya zo goed werken.
Hoe zou dat live zijn? Een wat suffe hiphopshow met meelopend dat-teepje en een backup-singer? Daar zag 't wel even naar uit, afgelopen zaterdag in de Melkweg, maar binnen een kwartier had Mya de propvolle zaal op stelten gezet. Of het nu haar wat bejaard ogende broekpak was, de bubble-bewegingen (veel met het kruis richting publiek) of videoprojecties met rennende tijgers en bommen gooiende terroristen (het intro met Bush en Blair, waarbij Bush zo gemanipuleerd was dat hij telkens M.I.A. zei, was briljant geknipt) - het klopte allemaal. Wat ook hielp, en waarbij het dak er echt afging, was de trits Bucky Done Gone, 10 Dollar en Galang Galang, de drie sterkste nummers van een toch al niet te flauwe plaat. Flarden echte baile funk (met samples van Eurythmics en Salt 'N Pepa) stuwden de temperatuur ook lekker omhoog.
Drie kwartier later stonden we weer buiten. Meer had dat niet moeten zijn.

After The Love Has Gone (re-edit)

Wie geschoren wordt, moet stil zitten. En: Doe niets, schrijf terug.

Twee vuistregels van wijlen Theo van Gogh als het ging om aanvallen in columns. Van Gogh speelde vaak op de man als hij zijn pen in vitriool doopte, wat zijn columns er niet minder vermakelijk op maakte, maar waardoor je ook wat sympathie voor zijn slachtoffers ging voelen. Ik wel. Want; hoe moet je je verdedigen tegen een advertentie waarin je boek Sla ik mijn vrouw wel hard genoeg wordt aangeprezen, zoals Michael Zeeman overkwam?

Op deze plek stond aanvankelijk een ander stukje, mijn reactie op de persoonlijke aanvallen van Harry Prenger en Olaf Molenaar (u googelt ze zelf maar even op). Een scheldstukje als reactie op scheldstukjes - kan het voordehandliggender? Regelmatig worden hooglopende discussies op het internet in perspectief geplaatst met deze foto. En ik voelde me dat jongetje.

De aanval van Harry Prenger is redelijk gecounterd door vooral zijn motieven (rancune, niet van me kunnen winnen in een internetdiscussie) tegen het licht te houden - toch zal het van halve waarheden en hele leugens aanelkaar hangende 'artikel' me nog jaren achtervolgen. Wie op mijn naam googeld, en verbazingwekkend veel mensen blijken dat te doen, komt vanzelf op Prengers site, waarna steevast een mailtje/telefoontje naar mij volgt. Of, zoals een Fijne Collega deed, een mailtje naar ándere collega's onder het motto: Wist U Hiervan?

Olaf Molenaar verwijt mij machtsmisbruik, mandarijnengedrag, in herhaling vervallen, makkelijke scheldkannonades, mediageilheid en wat al niet meer. Zijn kruistocht (digitaal stalken, noemt hij het zelf) blijft vooral beperkt tot zijn blog, waar zo nu en dan toch nog iemand langssurft, merk ik. De motieven van Molenaar zijn me nog altijd niet duidelijk - hij zegt zelf dat het geen rancune of jaloezie is, maar veel anders kan ik er niet van maken. Waarom draait Olaf zich zo graag in de slachtofferrol?

Ik denk dat ik weet hoe het werkt op het internet, ik deel zelf tikken uit in fora en heb al een paar keer flink op de broek gekregen. Maar wel onder het motto "Never personal". Is dat naïef, krijg ik nu toch een paar koekjes van eigen deeg, of zijn Molenaar (waar ik toch een tijdje heel aardig contact mee had, per email weliswaar, maar toch) en Prenger voorbeelden van de nutcases die je nu eenmaal ook hebt op het net?

Ik hengel hier niet naar uw medelijden, maar het laat me allemaal niet onberoerd. Dat moet in ieder geval de opzet van Olaf en Harry zijn geweest, en dat is ze gelukt.

Uit de inbox (3)

stefan
hope you are well. the rebirthone comp on united is FANTASTIC. thanks for including dj sneak 'incredible' on the cd, he is in VERY good company!
best
dan

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Dan Ross
X-Mix Productions

Stefan werkt voor United. Dan Ross is de labelbaas van DJ Sneak. Da's nog 'ns aardig, he.

NSJ

Waardering voor mijn plaatjesgedraai meet ik vaak af aan het aantal mensen dat tijdens een setje komt vragen wat ik draai. Er zijn avonden geweest waarbij niemand dat vroeg, er zijn avonden geweest waarbij twee of drie mensen titel/uitvoerenden kwamen navragen. Op North Sea Jazz, waar ik in de twee stands van De Jazzwinkel (Utrechtse platenboer) een uurtje mocht spinnen, kwamen na ELKE plaat minstens VIJF mensen vragen wat ik daar draaide. En of dat ook op cd te krijgen was. En waar dat dan stond.
Met name de 12-inches van het Finse Ricky-Tick label bleken populair, souljazz met een stevige drive. Maar die zijn dus niet op cd te krijgen (voor zover ik weet). Na een half uurtje dacht ik; ik sta hier toch ook mezelf te promoten, laat ik eens een plaatje dat ik voor Re:Birth heb geselecteerd opzetten. Marvin Gaye was nog niet aan zijn tweede couplet bezig, of er waren al vijf Re:Birth cd's verkocht!
De honger naar muziek van NSJ-bezoekers is werkelijk ongekend - stel u een horde dj's voor, op het moment dat in een platenwinkel een nieuwe doos verse promo's wordt binnengedragen. En vermenigvuldig de opgewonden stemming gerust met factor 5. Etienne, een van de bazen van De Jazzwinkel, vertelde me dat hij en zijn partner een hele week bezig zijn geweest om de volledige inventaris, plus extra stock, in te pakken en naar Den Haag te vervoeren. "Drie uur per nacht geslapen, vanaf zondag," aldus Etienne. Betaalt die moeite zich uit, vroeg ik. "Jahaaa", zei Etienne, moe maar voldaan. En er moeten nog twee dagen volgen. Zondag mag ik weer!

Keerzijde van deze medaille is dat ik maar weinig gezien heb van NSJ dag 1: een half uurtje Pink Martini (knipogende exotica), drie knoepend harde bossahousenummers van Briskey, een flard Pete Philly, een flard Robert Cray, een paar mopjes salsa van Estrella Acosta, vijf liedjes van Al Green (wat een smile heeft die man). Gemist: Raphael Saadiq, Moodymann Live en, volgens een aantal bronnen, het beste van de dag; Rinneradio. Oh well.

[Update: zondag dacht ik natuurlijk dat het van eenzelfde laken een pak zou zijn, dan viel tegen - althans, er kwamen nog steeds wel mensen vragen wat ik draaide (dit keer vooral als ik illegalo-edits van Stevie Wonder of Pharaoh Sanders oplegde), maar Marvin zorgde niet voor een run op Re:Birth, zal ik maar zeggen. Het is een beetje als in een heel goed restaurant gaan eten, dat moet je niet heel snel daarna nog eens doen. Desalniettemin wel lekker gezweet in de kelder, en me opnieuw verbaasd over de hoeveelheid cd's die per klant werden afgerekent - 'per strekkende meter' is op zijn plaats hier. Gezien: Sensual (geinige Nedervlaamse bossa), Roisin Murphy (top), Candy Dulfer (cortisonenfunk, bah), Charles Stepney Tribute (ge-wel-di-ge set van Alex Jazzanova, daarna een elegante live-set van Dox Orchestra met hippie-soul waaraan arrangeur/toetsenist Stepney in de sixties en seventies meewerkte, zoals I Am The Black Gold of the Sun van Rotary Connection), staartje Leela James (lekker ruig).
Grappig: de pissing contest tussen de dj's in de Jazzwinkel-standjes, "hé die plaat heb ik ook, maar ken je de versie van X? Staat op een moelijk verkrijgbaar album uit 19?, heb ik thuis staan", "Ja, ik draai nu misschien wat obscure bossa, kijk maar of je wat hebt dat daar op aansluit", boys will be boys.]

Give way

Er komen wat weggeefakties aan met Re:Birth.One - onder meer in Revu (vanaf volgende week in de winkels), bij de Sandersjow op 3FM en op de website Good2b.nl. (Of had u hier soms een splijtende analyse over de aanslagen in Londen verwacht? Ik ben allang blij dat vriendje Bas te Richmond, Surrey er zonder kleerscheuren vanaf is gekomen - de held staat nu met pen en schrijfblok middenin het gewoel, als het goed is. Zijn verslag morgen ongetwijfeld in Trouw en De Standaard)

Computer Liebe

Ik heb alleen geen idee wat dit is. Als je op Rebirthone googeld, krijg je trouwens nog veel meer aardige resultaten.

Fakking heet, man

Misschien wel de mooiste recensie totnogtoe, op File:Under.

Luisterpaal

Nu in de luisterpaal van 3voor12: Re:Birth.One.

Sourire

Met dank aan Blowupdoll voor de tip: The Isis Project. Pure zuchtmeisjesmuziek, met de zoetdroeve stem van Sophie Hunter (foto), arrangementen en muziek geschreven door Guy Chambers (tevens verantwoordelijk voor Robbie Wiliams' Angels en andere popkrakers), en teksten van Keren Ann. Dat kan niet fout, en het gaat ook niet fout. Rijke, prikkelende en filmische muziek, met referenties aan Serge & Jane (maar nog meer aan Dorval & Biolay). Project is geïnspireerd door Isis, de inmiddels vijfjarige dochter van Chambers. Guy heeft zo te horen ook de nodige uren naar Franse cinema heeft gekeken en heel wat Francis Lai- en Gainsbourg-soundtracks in de kast staan. Album is niet regulier uitgebracht in Nederland, wel via webwinkels als Amazon.fr te bekomen, ook via de IP-site.

Hey DJ!

Waar spint Aguuzto de komende tijd zijn zwarte schijven?

- Vrijdag 8 juli/Zondag 10 juli: North Sea Jazz (vrijdag van 21-22.00 uur en van 00.00-01.00 uur, zondag van 20-21.00 uur en 23-00.00 uur, telkens in één van de twee stands van De Jazzwinkel)
- Zondag 17 juli: Stadstrand Maastricht
- Zaterdag 23 juli: Kultuurhuis Bosch, Arnhem (met Nicole, tijdens Popscene, Aguuzto wordt Guuzbourg en gets in touch with his indie child)
- Zondag 31 juli: Café Festina Lente, Amsterdam (Jazz Connections)
- Zondag 7 augustus: Stadstrand Maastricht
- Zaterdag 13 augustus: Bossa Estufa, Kasteel Vaeshartelt, Maastricht
- Zondag 4 september: Stadstrand Maastricht

Planet Internet zegt: Eersteklas verzamelaar!

Waaro? Hiero!

Uit de inbox (2)

Ben je trouwens blij met de belangstelling voor je plaat. Dat overig een prima seksplaatje is. En seksplaatjes, daar houden de meisjes van(:

lieve groet,
B.

--

Nog meer luisteraars met fijne sexervaringen waarbij Re:Birth.One als soundtrack diende? Schroom niet die in de reactiedraad te delen! Bij voldoende respons overweeg ik Re:Birth.Two: The Sex Connection, te verschijnen over negen maanden.