After The Love Has Gone (re-edit)
Wie geschoren wordt, moet stil zitten. En: Doe niets, schrijf terug.
Twee vuistregels van wijlen Theo van Gogh als het ging om aanvallen in columns. Van Gogh speelde vaak op de man als hij zijn pen in vitriool doopte, wat zijn columns er niet minder vermakelijk op maakte, maar waardoor je ook wat sympathie voor zijn slachtoffers ging voelen. Ik wel. Want; hoe moet je je verdedigen tegen een advertentie waarin je boek Sla ik mijn vrouw wel hard genoeg wordt aangeprezen, zoals Michael Zeeman overkwam?
Op deze plek stond aanvankelijk een ander stukje, mijn reactie op de persoonlijke aanvallen van Harry Prenger en Olaf Molenaar (u googelt ze zelf maar even op). Een scheldstukje als reactie op scheldstukjes - kan het voordehandliggender? Regelmatig worden hooglopende discussies op het internet in perspectief geplaatst met deze foto. En ik voelde me dat jongetje.
De aanval van Harry Prenger is redelijk gecounterd door vooral zijn motieven (rancune, niet van me kunnen winnen in een internetdiscussie) tegen het licht te houden - toch zal het van halve waarheden en hele leugens aanelkaar hangende 'artikel' me nog jaren achtervolgen. Wie op mijn naam googeld, en verbazingwekkend veel mensen blijken dat te doen, komt vanzelf op Prengers site, waarna steevast een mailtje/telefoontje naar mij volgt. Of, zoals een Fijne Collega deed, een mailtje naar ándere collega's onder het motto: Wist U Hiervan?
Olaf Molenaar verwijt mij machtsmisbruik, mandarijnengedrag, in herhaling vervallen, makkelijke scheldkannonades, mediageilheid en wat al niet meer. Zijn kruistocht (digitaal stalken, noemt hij het zelf) blijft vooral beperkt tot zijn blog, waar zo nu en dan toch nog iemand langssurft, merk ik. De motieven van Molenaar zijn me nog altijd niet duidelijk - hij zegt zelf dat het geen rancune of jaloezie is, maar veel anders kan ik er niet van maken. Waarom draait Olaf zich zo graag in de slachtofferrol?
Ik denk dat ik weet hoe het werkt op het internet, ik deel zelf tikken uit in fora en heb al een paar keer flink op de broek gekregen. Maar wel onder het motto "Never personal". Is dat naïef, krijg ik nu toch een paar koekjes van eigen deeg, of zijn Molenaar (waar ik toch een tijdje heel aardig contact mee had, per email weliswaar, maar toch) en Prenger voorbeelden van de nutcases die je nu eenmaal ook hebt op het net?
Ik hengel hier niet naar uw medelijden, maar het laat me allemaal niet onberoerd. Dat moet in ieder geval de opzet van Olaf en Harry zijn geweest, en dat is ze gelukt.
Twee vuistregels van wijlen Theo van Gogh als het ging om aanvallen in columns. Van Gogh speelde vaak op de man als hij zijn pen in vitriool doopte, wat zijn columns er niet minder vermakelijk op maakte, maar waardoor je ook wat sympathie voor zijn slachtoffers ging voelen. Ik wel. Want; hoe moet je je verdedigen tegen een advertentie waarin je boek Sla ik mijn vrouw wel hard genoeg wordt aangeprezen, zoals Michael Zeeman overkwam?
Op deze plek stond aanvankelijk een ander stukje, mijn reactie op de persoonlijke aanvallen van Harry Prenger en Olaf Molenaar (u googelt ze zelf maar even op). Een scheldstukje als reactie op scheldstukjes - kan het voordehandliggender? Regelmatig worden hooglopende discussies op het internet in perspectief geplaatst met deze foto. En ik voelde me dat jongetje.
De aanval van Harry Prenger is redelijk gecounterd door vooral zijn motieven (rancune, niet van me kunnen winnen in een internetdiscussie) tegen het licht te houden - toch zal het van halve waarheden en hele leugens aanelkaar hangende 'artikel' me nog jaren achtervolgen. Wie op mijn naam googeld, en verbazingwekkend veel mensen blijken dat te doen, komt vanzelf op Prengers site, waarna steevast een mailtje/telefoontje naar mij volgt. Of, zoals een Fijne Collega deed, een mailtje naar ándere collega's onder het motto: Wist U Hiervan?
Olaf Molenaar verwijt mij machtsmisbruik, mandarijnengedrag, in herhaling vervallen, makkelijke scheldkannonades, mediageilheid en wat al niet meer. Zijn kruistocht (digitaal stalken, noemt hij het zelf) blijft vooral beperkt tot zijn blog, waar zo nu en dan toch nog iemand langssurft, merk ik. De motieven van Molenaar zijn me nog altijd niet duidelijk - hij zegt zelf dat het geen rancune of jaloezie is, maar veel anders kan ik er niet van maken. Waarom draait Olaf zich zo graag in de slachtofferrol?
Ik denk dat ik weet hoe het werkt op het internet, ik deel zelf tikken uit in fora en heb al een paar keer flink op de broek gekregen. Maar wel onder het motto "Never personal". Is dat naïef, krijg ik nu toch een paar koekjes van eigen deeg, of zijn Molenaar (waar ik toch een tijdje heel aardig contact mee had, per email weliswaar, maar toch) en Prenger voorbeelden van de nutcases die je nu eenmaal ook hebt op het net?
Ik hengel hier niet naar uw medelijden, maar het laat me allemaal niet onberoerd. Dat moet in ieder geval de opzet van Olaf en Harry zijn geweest, en dat is ze gelukt.
posted by Guuzbourg at 10:59 PM
4 Comments:
Tsja, iemand een dunne lul noemen op interneti gaat meestal niet ongestraft, hoe terecht dat ook mogen zijn. Het lijkt allemaal zo glad en netjes en overzichtelijk achter een scherm maar ondertussen begeef je je natuurlijk in een slagenkuil. Ik vraag me af wat het percentage commentaar is dat klaar staat op geplaatst te worden maar dat ik op het laatst toch van denk "laat ook maar..."
Waar ik me meer zorgen over zou maken is zo'n "Fijne" Collega ipv van die twee virtuele Calimero's.
Wat ik zie bij wat 'oudere' mensen als jij (no offense, ik weet dat je nog een kind in ziel bent ;)) en ook bart ebisch bijvoorbeeld is dat zodra er een virtueel netwerk tussenligt je ineens heel makkelijk en vol overgave op iemands tenen wilt gaan staan. Lekker makkelijk, je kunt erna gewoon het ding uitzetten of met een grijns op je bek kijken hoe het 'slachtoffer' reageert (meestal is dat kronkelend en sputterend). toegegeven, je doet het goed, je bent misschien de keizer van de virtuele retoriek maar de soms kwetsende tirades afdoen als 'never personal' is je wel erg makkelijk ervan af maken. want persoonlijk is het natuurlijk wel.
ik ken die gasten trouwens niet, ik ken jou wel, dat zegt misschien wat. en nog iets; de neerlandse (muziek)journalistiek en de kliek 'wannabees' (waartoe ik dan behoor) is zo'n ongelooflijke backstabbende ben-zo-bang-dat-ik-mijn-schrijversbaantje-verlies-kliek dat het heel eng is om praktijken zoals deze voor het eerst te ervaren. ik schrok en schrik er nog van....in engeland, zelfs belgie is dat heel anders, een opluchting haast
Ik sta perplex Guuz. Het stukje dat je hebt weggehaald, was gewoon een goeie reactie op 'haatgedrag'. En dat er mensen langs Molenaars site surfen, komt omdat jij de link hebt gelegd, denk ik. Ik neem niet aan dat ze dat voor hun lol doen.
ik heb je eigenlijk stukje niet gelezen, maar dit stukje laat - gelukkig zien - dat het wel iets doet. het zou pas raar zijn als dat niet het geval was.
molenaar en prenger zijn echter wel degelijk de nutcases waar je het over had, het zijn mensen die niet loslaten en blijven doorgaan tot ze er bij neervallen. je daarmee meten is je zelf nogal tekort doen. ebisch behoort trouwens ook tot die groep van nimmer aflatende idioten. uiteraard is het gezegde "wie kaatst etc." nogal van toepassing hier, je hebt nogal een scherpe pen/tong, en de pik van sommige jochies is virtueel gezien nogal eens te lang.
dat gezegd hebbende kan ik alleen maar medelijden hebben met vooral molenaar, die welhaast zijn hele blog aan je spendeert. hoe zielig kun je zjn?
beste remedie is negeren, negeren en nog eens negeren, hoewel ik me kan voorstellen dat dat voor jou niet heel makkelijk is.
Postar um comentário
<< Home