State of Trance

Ter voorbereiding op het Definitieve Interview Met Armin Van Buuren me niet alleen verdiept in de mensch Van Buuren, maar ook in trance.
Ooit, we praten over het midden van de jaren negentig, toen dance nog overzichtelijk was (mellow en hardcore, meer gradaties waren er niet, hè, heerlijk eigenlijk) heb ik behoorlijk staan spacen op trance-y platen, met name goa-trance en The Advent, System 7 en aanverwanten. Al dan niet geholpen door wat chemicalia. Epische muziek, die ik nu associeer met laserlichten, en dan vooral van die gifgroene gordijnen. Muziek die maar opbouwt en opbouwt, met van die roffels die aan komen lopen, rustig een minuut of drie, vier pas op de plaats maken en dan onvermijdelijk culmineren in een harde vierkwartsmaat. De popularisering van deze stijlfiguur door het Hollandsche trio Van Buuren-Verwest-Corsten heeft de afkeer doen groeien - het werd allemaal zo voorspelbaar.
Veel recente dance die ik gaaf vind, de Thin White Duke-remixen voor bijvoorbeeld Starsailor, Gwen Stefani en Fischerspooner, maken onmiskenbaar gebruik van trance. Neem I Feel Space van Lindstrom (thanks Willem); de titel alleen al. Die synthlijn, die esotherische vrouwenstem, er ontbreekt enkel nog een breakdown met roffels. In plaats daarvan heeft Lindstrom er een discoachtige beat (denk Metro Area, denk ook Vet Geluid) onder gezet, plus een break met bongo's, waardoor ik het nummer toch trek. Wat heet. De melancholische ondertoon is ook erg fraai.
Die toon zit ook in een hedendaagse trance-klassieker als Armin's Blue Fear (de versie op 76), in die piano en die hoge, electro-achtige synth die halverwege opkomt. Vanaf dat moment valt het nummer door de mand; die beat is te plat/hard, dat melodietje te eenvingerig, die nepstrings gaan vervelen. Muziek waar je dwars doorheen kijkt.
Trance als invloed (bij Lindstrom, maar ook in sommige minimaplaten) bevalt me beter dan 'onversneden'.

Is Rez van Underworld eigenlijk trance?