Mamma M.I.A.

Terwijl de halve muziekblogwereld haar al ruim voor het verschijnen van het debuut uitgebreid had gewogen, kwam M.I.A. pas begin dit jaar tot mij. En wat een openbaring, zeg. Op album Arular staat muziek die een perfecte synthese is van de funk uit de favela's, de barrio's, de trenchtowns en de ghetto's. De beats en bassen klinken bekend, maar de combinatie is ongehoord. Opruiend, rauw, zweterig, onontkoombaar. Om daar nog eens boos overheen te gaan boomen, zou teveel van het goede zijn, vandaar dat de kinderrijmpjesraps van Mya zo goed werken.
Hoe zou dat live zijn? Een wat suffe hiphopshow met meelopend dat-teepje en een backup-singer? Daar zag 't wel even naar uit, afgelopen zaterdag in de Melkweg, maar binnen een kwartier had Mya de propvolle zaal op stelten gezet. Of het nu haar wat bejaard ogende broekpak was, de bubble-bewegingen (veel met het kruis richting publiek) of videoprojecties met rennende tijgers en bommen gooiende terroristen (het intro met Bush en Blair, waarbij Bush zo gemanipuleerd was dat hij telkens M.I.A. zei, was briljant geknipt) - het klopte allemaal. Wat ook hielp, en waarbij het dak er echt afging, was de trits Bucky Done Gone, 10 Dollar en Galang Galang, de drie sterkste nummers van een toch al niet te flauwe plaat. Flarden echte baile funk (met samples van Eurythmics en Salt 'N Pepa) stuwden de temperatuur ook lekker omhoog.
Drie kwartier later stonden we weer buiten. Meer had dat niet moeten zijn.