The Price Is Right

Afgelopen zaterdag met L. een paar uur naar platen gegraven in Antwerpen, vooral bij Vinyl (dit keer niet eens aan de kelder toegekomen). Bij de Record Collector niet al te lang binnen geweest, omdat het kreunen van mijn portemonnee het kloppen van mijn muziekhart begon te overstemmen. Record Collector is zo'n mythische zaak, waar Het Allemaal Staat. Rijen met jazz, funk, soul, latin, allemaal originals, allemaal in goede tot zeer goede staat (het vinyl dan, de hoezen niet altijd), maar ook allejezus duur. Zonder blikken of blozen wordt 60 tot 80 euro gevraagd voorb bijvoorbeeld een originele Blue Note-Grant Green. En dan staat er niet één Latin Bit, maar een stuk of zes. Noem maar een jazz-artiest, of een funkband, en zo'n beetje de hele discografie staat daar in de kast.
Na een beetje spitten vond ik een Green's Carryin' On (waar Hurts So Bad op staat, geselecteerd voor Re:Birth) voor 38 euro - waarmee deze Grant Green-elpee de duurste in mijn collectie is. Vlak voordat het kreunen van mijn portemonnee ondraaglijk werd, rekende ik nog gauw een ouwe Parliament (21 pleuro) en Bootsy Collins (13 euri) af.
Ik heb ooit meer geld uitgegeven voor vinyl, zoals aan elpee-boxen van Fela Kuti. Het debuutalbum van Ed Rush & Optical (4x12") heb ik ooit voor 80 gulden gekocht - en daarna hooguit twee keer gedraaid. Vraag aan mezelf waar ik het antwoord nog niet op heb: ga je Grant Green nu wel vaak draaien, of ben je bevreesd voor beschadiging en ga je 'm dus laten verstoffen in de kast?