Jaarlijst 2012

Een Jaarlijstje is natuurlijk nooit af. Op het moment dat ik deze aan het oplijnen ben, luister ik naar Fin van John Talabot, een EDM-album dat ik tegenkwam in het lijstje van Niels. Lekker hoor. Maar ik hoor 'm nu voor het eerst, albums in mijn jaarlijst moeten tried and tested zijn in het afgelopen jaar, meerdere malen onder de laser/onder de naald zijn gelegd of streamend voorbij zijn gegolfd. De groslijst was lang, maar de keuze toch snel gemaakt. Dit is wat er Chez Guuzbourg veel gedraaid en hoog gewaardeerd werd.

1. Dr John - Locked Down Oude held, die de laatste jaren al op een artistiek piekje zat dankzij ergernis en boosheid over wat er met en om zijn hometown New Orleans gebeurde, pikt aan bij een jongere bewonderaar (Black Keys-gitarist Dan Auerbach) en samen surfen ze naar onvermoede hoogten. Locked Down bruist van de energie, van de funk, van het experiment, van boosheid en (klinkt gek) van de berusting. Hier doet niemand zich anders of jonger voor dan hij is, nee, hier vinden gelijkgestemde geesten elkaar. Puur genot waar het zweet van op je voorhoofd staat.
2. Chilly Gonzales - Solo Piano II Met dank aan Alex van der Hulst, die hier enthousiast over twitterde. En toch ook met dank aan Robert van Gijssel van De Volkskrant, die me eerder richting de quasi-klassieke, minimale muziek van oa Nils Frahm en Dustin O'Halloran wees. Is het klassiek, is het ambient, is het minimal, ach, who cares? Dit is prachtig, dit is zondagochtend gevangen in witte en zwarte toetsen. Dit verveelde nooit, ook niet op dinsdagmiddagen. Ingespeeld door een scruffy guy in een satijnen kamerjas, die ik nu ook wil hebben.
3. Michael Kiwanuka - Home Again Deze plaat hangt samen met de dood van Terry Callier, maker van een van de aller-, aller-, allermooiste albums ooit (What color is love). Callier maakte soul-folk met jazz-invloeden, muziek die lastig te marketen bleek en overal tussenin viel. De link met de muziek van Kiwanuka is evident, al begreep ik dat de laatste Callier niet echt als belangrijke invloed ziet. Hoe dan ook, Kiwanuka heeft een album gemaakt dat ik direct op vinyl wilde hebben. Zo'n plaat die je onder je arm wil meenemen, die je koestert, die je continu door je handen laat gaan tijdens het draaien. Zoals bij What Color is Love. Even dreigde overkill, sommige nummers begonnen een een beetje sleets te worden omdat ik ze te vaak hoorde. Maar minder naar Radio6 luisteren hielp ;)
4. Marie Pierre Arthur - Aux Alentours Vorig jaar was er geen twijfel, het tweede album van de Canadese fee Coeur de Pirate moest bovenaan de jaarlijst eindigen. MPA komt ook uit Quebec, haar muziek is zwaarmoediger, esotherischer, meer vanuit de gitaar dan de piano. Ik hoop dat het u niet afschrikt, maar dit is Sheryl Crow zoals ze zou moeten klinken, maar dan in het Frans.
5. Dan Penn - The Fame Recordings Ja, dit is oude muziek. Maar op één liedje na, was het tot deze release nooit eerder te horen geweest. En trouwens, dit is mijn jaarlijst, ik zet er in wat ik erin wil zetten. Dan Penn schreef (mee aan) HELE grote soulhits als Dark End of the Street, en soms maakte hij een demo-opname om het liedje te 'verkopen' aan de Echte zangers. Zoals bij You Left the Water Running, wat onder meer door Otis Redding werd opgenomen. Maar op deze compilatie staat het origineel. Wat een stem had Penn toen (hij leeft nog hoor). Wat een geweldige muzikanten stonden er destijds in de legendarisch geworden Fame studio in Muscle Shoals. Wat is Far from the Maddening Crowd en vooral Feed the Flame ongelooflijk goed, doorleefd, aangrijpend, knap. Dit de plaat die je echt iedereen cadeau kan, nee, wíl doen.
6. Sonnymoon - s/t De enige elektronica in deze lijst. Ik kwam haar tegen in een playlist van Gilles Peterson, of nee, in een playlist van het BBC Radio6 programma van Gilles die wordt gevuld door een fan. Geweldig, dat Spotify. Ik zal het maar folktronica noemen wat Sonnymoon maakt, hoewel er ook jazz (luister naar Kali), space-age synthesizers (Wild Rumpus) en een (voor mij) aan Moodymann refererende groove (Every Summer Night) in wordt verwerkt. Ja, Sonnymoon heeft een zoet stemmetje, waar ik nu eenmaal heel gevoelig voor ben. Dit is muziek die ik het liefst luister als het donker is.
7. Jungle by Night - Hidden En dit is de muziek die ik het liefst zou willen maken, als ik 20 jaar jonger was geweest. Echt, JBN is de band waar ik de blaren op mijn vingers voor zou spelen om er onderdeel van uit te maken. Omdat ze iets aan het heruitvinden zijn, met oor voor de Grote Voorbeelden maar vooral vanwege de eigen innerlijke drang om afrobeat, Ethiojazz, en funk te vermengen tot iets waar ze alle negen hun handtekening onder kunnen zetten. Ik heb dit jaar een hoop neo-afrobeat gehoord, maar Hidden stak er vanwege het eigen karakter met kop en schouders bovenuit. Dit is Echt Heel Erg Goed.
8. Efterklang - Piramida Zo'n band die ik wel van naam kende, maar waar ik nooit naar geluisterd had. Omdat je er niet toe komt, zo gaat dat. Een paar enthousiaste tweets maakten me nieuwsgierig, en godsamme wat een gemis zeg. Deze band knoopt het beste van The Blue Nile aan het beste van Elbow, voegt wat Talk Talk toe en maakt zo een avondplaat waar ik nog veel te weinig naar heb geluisterd om alle facetten te kunnen begrijpen. Dit is een plaat die bij me gaat blijven, jarenlang. En dan moet ik de backcatalogue nog beluisteren.
9. Vacationer - Gone Kwam ik tegen in alweer een ander Spotify-tiplijstje. 'Good as new'is de zomerhit that never was. Beck is een snel gemaakte vergelijking (door mij dan) vanwege het knip-plak-karakter, Blur en de psychedelische Beatles. Geen idee of dit in Nederland is uitgebracht of opgevallen Heeft op de 3v12 Luisterpaal gestaan, dus ja.
10. Kris Berry - Marbles Was tijdens de zomer de autostereo niet uit de branden. Kris heeft Antilliaanse wortels, luisterde veel naar country, zong in een jazzband en heeft een wereldgitarist als partner in crime. Ik mocht haar pers-biografie schrijven, en kreeg als beloning een vinylexemplaar van haar debuut. Wat ik over Kiwanuka schreef, had ik ook hier kunnen schrijven. Koesterplaatje.