Lowlands dag 3

Gezien:

Editors: op geleende spullen (backline was achtergebleven op vliegveld, "geconfisqueerd door Interpol", grapte NRC-recensent Jacob Haagsma), spoten de Britten lekker fel uit de startblokken. Het is live als met album The Back Room, je moet even langs de referenties en invloeden om de sterke, gloedvolle liedjes te ontdekken. Blood en vooral Munich zijn van die liedjes.
Cheb Balowski: Catalaanse rock mestizo met Noord-afrikaanse accenten, maar zonder de opwinding die gelijkgestemden als Amparanoia, Ojos de Brujo of Manu Chao/Mano Negra los kunnen maken.
Gentleman: Duitse reggae, Jah-wohl, van het vederlichte soort, maar wel gebracht door band en zanger die gewend zijn aan grote zalen en festivalweides. Grolsch-tent golfde tegen het eind van voor tot achter.
Amp Fiddler: het pompt aanvankelijk best lekker, maar na drie nummers in ongeveer hetzelfde tempo weet je 't wel. Beetje kaal, met alleen bas, drums en toetsen. Niet gewacht op I Believe in You.
Nick Cave & The Bad Seeds: in de Wall of Cave ellebogen koortjes, gitaren en toetsen om een plekje op de voorgrond. Aanvankelijk overweldigend, daarna nogal vermoeiend (schel geluid).
Jamie Lidell: Hoogtepunt van het festival. Behoorlijk geschift, technisch erg knap en tien keer lekkerder groovend dan Amp Fiddler. Lidell is een eenmansPrince, terzijde gestaan door een minstens zo gekke vj. Bijna alles on the spot gemaakt, ontwapenend en vrolijk gebracht. Lidell beleeft het jaar van zijn leven.
-
Grootste ergernis: belachelijk hoge consumptieprijzen (vier euro voor een plastic bekertje sinaasappelsap, zes euro voor een kaas/spek pannekoek).
Grappigste shirt-tekst: Sjoelvereniging De Vier Gleuven (sinds 1972)
Mooist backstage-anekdote: Revu collega Willem Uylenbroek die de Audio Bullys live van de spiegel ziet snuiven.