Lowlands dag 1

[klant in de stoel van de kapper-mode] Tjonge, wat hebben we geboft met het weer, een paar buitjes, meer niet. Daar leek het niet op toen we van Amsterdam vertrokken halfweg de middag, een flinke plensbui roffelde op het autodak [/klant in de stoel van de kapper-mode]

Gezien:
Gabriel Rios. Da's nou toch zeker de zesde of zevende keer dat ik 'm zie, maar geen set klinkt hetzelfde. Alsof Rios en band na iedere show een ander arrangement bedenken. De grote Alpha-tent was niet vol, maar wel lekker gevuld voor een potje gepeperde latin-rock. Voorspelbaar hoogtepunt: het luidop meegezongen Broad Daylight. Prima aftrap.
Fat Freddy's Drop. Begon iets later dan Rios, dus snel doorgelopen naar de Lima-tent (v/h India) voor de twee laatste nummers van deze Nieuw-zeelandse soulreggaeband. Toevallig (?) mijn favoriete nummers, Midnight Marauders en Wandering Eye. Opmerkelijk: het ontbreken van een levende ritmesectie, die wordt door een fors Maori (Fitchie?) uit doosjes met knopjes gehaald. Meest in het oog springend: de blazerssectie, trio idioten die op trombone, altsax en trompet met hun bizarre dansjes en andere capriolen alle aandacht opeisten, tot groot vermaak van het publiek. Zanger Joe Dukie (a.k.a. Dallas) heeft ook live die zoete, ontwapenende stem, maar ziet eruit als de nog wel surfende broer van Jack Johnson. FFD nam ook op het podium de tijd voor de nummers (op album Based on a True Story duren ze gemiddeld zeven minuten), zodat we toch nog minstens een kwart van de show hebben gezien.
Kaiser Chiefs gemist voor een te dure en behoorlijk ondermaatse maaltijd in de press/guesttent (keiharde friet, koude kip, konijnenvoer als salade, da's dan 16 pleuro), maar Franz Ferdinand vanaf het begin meegemaakt. Fraai, die zwart-wit banners achter het podium met de gezichten van de bandleden, gepast dat de videoschermen ernaast de beelden op het podium ook in zwart-wit toonden (en licht vertraagd). Kaiser Chiefs moet een feestje geweest zijn, dat was het bij Franz ook. Hele tent op en neer tijdens Matinée, warm applaus bij de nieuwe nummers (The Fallen viel in het echie toch wat tegen). Dansrock is nog lang niet passé.
New Cool Collective feat. Tony Allen. Nou, daar wassie dan, de architect van de afrobeat, een kleine, maar sterk ogende 65-jarige zwarte man, die drie nummers lang de soepelste ritmes uit zijn polsen toverde. Daar hoorde natuurlijk een pretsigaretje bij, al was de vreugdevolle stemming ook zonder plantaardige hulpmidddelen wel bereikt want Benjamin en de mannen toeterden met maximale inzet. Vooral de baritonsaxofonist honkte als een bronstige olifant.
Röyksopp. Twee nummers meegepikt op weg naar de uitgang. Bonkte en baste diep, maar indruk wilde het maar niet maken. Doodjammer dat de videoschermen in de Bravo-tent niet werden ingezet, want twee heren plus een soort van telefoonhokje op het podium was weinig enerverend.