.

En klik hier voor preview en pre-listen.

That's What Friends Are For

Begin dit jaar werd ik dan (eindelijk!) gevraagd om een Echte Officiële Compilatie-cd samen te stellen voor het ontstellend sympathieke United Recordings (home of Rose, Floris en een hoop vervelende trance-meuk, but don't hold that against them). Ik denk dat ik een stuk of tien versies heb gemaakt (onder meer met hulp van dj Dewey), mede omdat niet alle door mij geselecteerde tracks gelicenseerd konden worden (= toestemming van label om op compi te zetten).

Maar goed, nu izzie dan in productie, ik heb de hoes reeds gezien met werkelijk schitterend artwork van de Newyorkse illustrator Gregory Christie. 6 juni izzie klaar, en 11 juni wortie gepresenteerd (tegelijk met Bossa Boogie). Zodra ik artwork kan laten zien, zal ik het hier posten.

De cd is getiteld Re:Birth.One - The Jazz Connection. Niet echt mijn idee, maar bij het samenstellen van een compi voor een echte platenmij moeten er compromissen worden gesloten, en dit was er zoëen. Oh well (dat 'One' betekent wel dat er meer gaan volgen, zou je zeggen. Ik zeg van wel). Wat staat erop? Marvin Gaye, Plant Life, Bugz in the Attic, Grant Green, Cassandra Wilson, DJ Sneak, Lefties Soul Connections, C-Mon & Senna, Serge Gainsbourg... koel, wat?

Ik weet sinds mijn biografie over De Heideroosjes (geschreven met Leon Verdonschot) al hoe het is om recensies van je werk te krijgen - niet altijd een prettige ervaring. Ineens blijkt bij wie er nog rekeningen open staan (onder meer bij een verslaggever van het Limburgs Dagblad), en op welke slakken je allemaal zout kunt leggen. Over het algemeen waren de recensies (in Trouw, AD, Limburger, De Stem en Oor) welwillend, lovend en sympathiserend.
Benieuwd of Re:Birth ook besproken gaat worden, en hoe, en waar. En wie dit keer nog een appeltje met me te schillen heeft. Keep you posted.

Loreena Can Dance

Nèt weg voordat Griekenland het Eurovisiesongfestival won, dus wellicht stond de haven van Pythagoria (Samos) afgelopen zaterdag wel in brand. Het zou me verbazen, aangezien het op het eiland nog bijzonder rustig was - laagseizoen, wat 's avonds tot desolaat-lege terassen leidde. Niet dat het ons maar iets kon schelen.

In de hoofdstraat van Pythagorio (het hele eiland telt 9000 inwoners, Pythagorio zal er zo'n kleine 2000 voor haar rekening nemen) zijn twee platenzaken. Een ervan verkoopt louter Griekse volksmuziek, dat nogal larmoyante, naar Turkse pop neigende geneuzel op bouzouki en gitaar. De andere heeft ook een behoorlijke selectie Trio Hellenique-achtigen, maar in het bescheiden woonkamertje staan ook bakken hiphop, jazz, pop en rock. Totale aantal cd's is kleiner dan mijn eigen verzameling, maar de diversiteit verbaasde. Aan wie gaat de plaatverkoper de nieuwe The Bravery-cd verkopen? Of die van Thievery Corporation? Of een John Coltrane-compilatie? Of de eerste Coralie Clement?
In de pop-sectie staat alles op alfabetische volgorde, twee artiesten hebben een eigen vakje. Dead Can Dance, en Loreena McKennitt. Opnieuw: aan wie gaat de plaatverkoper het complete werk van DCD verkopen? Of dat van McKennitt? Pythagorio is een dorp waar je zes maanden lang een speld kan horen vallen, en de andere zes maken maken blonde Noordeuropeanen er de dienst uit - het aantal caféhouders/pleziervaartkapiteinten dat een Hollandse of Scandinavische vrouw aan de haak heeft geslagen, is volgens de ANWB-gids die we bij ons hadden bepaald niet gering.
Mijn nieuwsgierigheid was ook op vakantie, dus ik heb het de platenverkoper niet gevraagd. Maar wellicht gaat hij ze aan caféhouders verkopen. De boulevard is vergeven van de cafés en restaurants, die 's avonds allemaal muziek draaien. Veel Top 40 en eurohouse, maar out of the blue ook Joy Division, dEUS, Novastar. En verderop een flard The Smiths. Gevolgd door Donny Hathaway.

Misschien, maar ik weet het dus niet, is dat de merkbare invloed van de blonde vrouwen/vriendinnen. Dat je tussen de bouzouki's en de sirtaki's ineens The Smiths hoort. Die cd van The Bravery, die raakt die plaatverkoper nog wel kwijt.

Hoe spreekt hij dan?

.

Niet in Revu, wel exclusief op deze site (voorlopig dan toch), een interviewtje met Gilles Peterson. Gilles is een held van me, mag u best weten. Man die zoveel goede smaak uitademt dat je er koffietafels van kunt maken. Hij compileerde een kloeke rij cd's (Worldwide 1 is met name een fijne), de playlists van zijn radioprogramma check ik wekelijks - om dan gefrustreerd in de platenwinkel erachter te komen dat die plaatjes of niet, of maaaaaaanden later pas uitkomen.
Aanleiding voor het interviewtje (phoner) met Gilles was zijn draaibeurt op het Supernatural festival in juli - die gaat echter door toedoen van Mojo niet door. Tot frustratie van SupNat. Begrijpelijk. Het hoe & waarom van de veranderde boeking en de preciese rol van Mojo is me niet helder, wel dan Michel van SupNat er van de weeromstuit de url www.mojopolie.nl heeft laten vastleggen. Zelf denk ik dat Gilles meer op zijn plaats was geweest op SupNat dan op 5Days - een funky festival met broken beat, jazz, soul en funk is meer zijn habitat dan een vetgeluid-festival waar 5Days dit jaar toch een beetje op uitdraait.

'Mijn kinderen eten geen vinyl'

Gilles Peterson (40) draait al vanaf zijn tienerjaren muziek vol soul, funk en jazz. De in Frankrijk (Caen) geboren dj presenteert elke zondagavond het BBC-radioprogramma Worldwide en staat daarnaast over de hele wereld achter de draaitafels. Hij was ooit baas van het platenlabel Talkin’ Loud, en compileerde tientallen cd’s. Onlangs verscheen Gilles Peterson In Africa, met originele en geremixte afrobeat.

“Hello?”
Mister Peterson? Wordt u achterna gezeten?
”Neenee, het begon net te regenen, en ik ren nu naar huis.”
Welk huis is dat, waar u woont of waar al uw platen staan?
“Mijn woonhuis. Mijn platen staan in een appartement in de Londense wijk Arsenal. Hoeveel? Geen idee. Een paar duizend. Maar ik schift zeer regelmatig. Less is more, weetjewel. In mijn woonhuis heb ik nauwelijks platen staan, daar wil ik al mijn tijd besteden aan mijn vrouw en twee kinderen.”
Uw kinderen zijn zeven en vier jaar oud. U bent ze niet muzikaal aan het opvoeden?
“Ik wil ze zo weinig mogelijk beïnvloeden. Al is dat soms moeilijk, als ze op de radio meezingen met tienergroepje Busted. Maar de oudste gaat soms mee naar sessies die bands voor mijn radioprogramma opnemen. Laatst was hij bij een sessie met Fourtet, een beetje bizarre electronische jazzgroep. Ollie was helemaal gek van de drummer. Dat geeft hoop.”
U krijgt als dj veel platen, maar u koopt er nog veel meer. Wat is het hoogste bedrag dat u ooit uitgaf aan platen?
“Ik geef eigenlijk meer geld uit aan koeriers, haha. Dan hoor ik dat een bepaalde producer of band iets gemaakt heeft, en dan wil ik dat per se snel hebben zodat ik het in mijn radioshow kan draaien. Dan bel ik op of er een cd-r gefikt kan worden, en laat ik een koerier die ophalen. Ik koop vooral oude jazzplaten, en ben bereid daar redelijk wat voor te betalen. Een paar honderd pond. Maar niet te vaak, he, mijn kinderen kunnen geen vinyl eten.”
U staat niet bekend als een liefhebber van cd’s.
“Ze zijn een noodzakelijk kwaad. Cd-r’s zijn erg handig, maar ik heb liever vinyl in mijn handen. Hoe dat ruikt! Hoe dat voelt! Dat soort emoties zullen cd’s nooit losmaken.”
Uw radioprogramma is van de woensdagavond naar de zondagnacht verhuisd. Vervelend?
“Integendeel, met name overzee word het programma nu zelfs beter beluistert. Heeft vooral te maken met internet, het programma is live te volgen, maar ook later nog een keer terug te halen. In de top tien van BBC-programma’s die on demand worden beluisterd, of herbeluisterd, sta ik erg hoog. Ik krijg e-mails van Amerika tot Australië. Ooit was ik op vakantie in Thailand, en kon daar mijn eigen programma terugluisteren terwijl ik in de zon lag. Even raar als geweldig.”
U draait in juli op het 5DaysOff-dancefestival in Amsterdam. Eerder was u vaste klant op North Sea Jazz. U draait graag op festival?
“Mwoh. Laatst stond ik op een latinfestival in Londen. Toen ik aankwam, bleek er maar één draaitafel te werken, en het geluid was vreselijk. Dat soort rampen maak ik vaker mee op festivals. Maar The Big Chill, een groot festival hier in Engeland waar vooral kalme muziek wordt gedraaid en gespeeld, daar heb ik geweldige herinneringen aan. Daar snapte het publiek precies wat ik deed.”
Bent u nog lid van de Level 42 fanclub?
“Haha! Ik heb mijn lidmaatschap al heel lang niet meer betaald, dus ik denk van niet. Het was in de jaren tachtig was het een belangrijke band voor me, toen kon ik nummers als Love Games wel 100 keer per dag draaien. Dat is stukken minder geworden, sterker, ik weet niet eens meer wanneer ik voor het laatste een Level 42 plaat heb gedraaid. Rainer Trüby, een Duitse dj en producer die ik erg waardeer, was ook een grote fan. Ook hij heeft zich verder ontwikkeld, zal ik maar zeggen.”

Zie ook http://www.bbc.co.uk/radio1/urban/peterson/

Excuse me, while I kiss this guy

Gedroomde boektitel: The Arse of Noise

Discuss

De iPod is de Tamagotchi voor volwassenen.

Nerd alert

De Maastrichtse popquiz samen mt J-P, D. en N. gewonnen, meer dan 400 punten verschil met nummer 2. Goede vriend B. vroeg of ik ook in mijn eentje had gewonnnen. Waarschijnlijk wel. Was wel stukken minder gezellig geweest.
Winst van een popquiz is goed voor mijn ego: al die kennis die ik in de loop der jaren heb verzameld en opgeslagen, al die hersencapaciteit die ik níet heb ingezet om het middel tegen aids, kanker of andere nare ziekten te vinden maar in plaats daarvan het intro te herkennen van Prinses Stephanie's Ouragan - is dat toch nog ergens goed voor geweest.