Lieve Anita,

Dit stuk verscheen twee jaar terug in de Vara Gids, en ik ben er nog altijd trots op:

Lieve Anita,
Tot mijn grote vreugde zag ik dat je meedoet aan het Tros-programma De beste zangers van Nederland. Wel gek dat de meervoudsvorm is gebruikt in de titel, want de overige deelnemers horen bepaald niet tot the upper echelon.

Do? Een lichtgewicht dat al jaren teert op de hit die ze als inhuurzangeresje scoorde met een Bryan Adams-cover. George Baker? Was kortstondig cool omdat Quentin Tarantino een liedje van ‘m in een van zijn films gebruikte, maar draait inmiddels gewoon weer die paloma blanca van ‘m schor de nek om. Xander de Buisonjé? Schrijver van de tekst ‘Wie kent het weekend, wie kent het weekend, het weekend niet’. I rest my case. Glennis Grace? Fenomenale stembanden, zeker. Maar hoe kan een voormalig Songfestival-deelneemster nu concurrentie zijn? Aan Wolter Kroes moeten zo weinig mogelijk woorden worden vuilgemaakt, en als wij thuis in een dipje zitten, zoeken we naar het fragment waarin rapper Lange Frans zich een opera-zanger waant. Peter Koelewijn? Geen grappen over Peters verdienste voor de Nederlandstalige rock. Maar zoals John Strausbaugh terecht schreef in zijn boek Rock Til You Drop: ‘Rock zou niet gespeeld mogen worden door vijftigplussers met dubbele kinnen en haarstukjes, die doen alsof ze nog altijd opgewonden raken van de liedjes die ze drie decennia geleden schreven.‘ Jij bent je wat dat betreft veel beter bewust geweest van je publiek. Een recente hits-compilatie is uitgegeven door het kwieke bejaardenblad Plus. Je hebt een theatertournee gedaan met het orkest van de Koninklijke Luchtmacht. Je hebt in musicals gezongen. Goed, er was wel een nasty echtscheiding een paar jaar terug. Maar toch ben je altijd het levende harmoniemodel geweest. Niet slempen, niks snuiven, je liet de muziek spreken.

Je staat wel op Mokkels.nl, wist je dat? Dat is een site met plaatjes, veelal ‘caps’ van televisieprogramma’s, waarin meisjes en dames (er wordt niet aan leeftijdsdiscriminatie gedaan) in diverse stadia van ontkleding te zien zijn. In jouw geval betreft het foto’s waarop je een beetje blote jurk aan hebt, en shots waarin de guitige AT5-nicht Frank Awick ongegeneerd loert naar je boezem in een strak T-shirt. Geen zorgen: ook dit blijft allemaal binnen betamelijke grenzen. En zeg nou zelf, ongegeneerd geil ben je nooit geweest. Als je naar oude YouTube-filmpjes kijkt, krijg je vooral de indruk dat je de jonge Dolly Parton als stijlicoon had, maar nooit echt durfde om haar adagium ‘het kost heel wat om er zo goedkoop uit te zien’ in de praktijk te brengen. Verzorgd, dat ben je nog, dat was je toen ook al. Op de nummers die Hans Vermeulen voor je schreef heeft de tand des tijds geen vat gekregen. Als je in de Laurel Canyon bij Los Angeles had gewoond, had Leo Blokhuis liedjes als The Hurtin’ Does Not Go Away of Just a Desillusion zo op zijn Sounds of the Westcoast-box kunnen zetten. Mooie koortjes, lekker veel elektrische piano en een weemoedige tekst die teder en inlevend wordt gezongen. Liedjes waar Ilse DeLange nu nog een moord voor zou doen. Jammer dat je vroege platen zo beroerd te krijgen zijn. Waar Amerikaanse collega’s als pakweg Linda Ronstadt op platforms als iTunes en Spotify eenvoudig en uitgebreid is terug te vinden, daar tref je van jou alleen een suffige hits-compilatie. En die veel te gepolijste plaat die je met het Metropole Orkest hebt gemaakt. Jammer. Veel meer mensen, vooral jongeren, moeten eenvoudiger kunnen horen hoe goed je liedjes van toen nog altijd zijn.

Er zit wel een braampje aan je, een randje. Al heb je dat zelf misschien niet zo in de gaten. En dan bedoel ik niet de lastig te weerleggen theorie dat je hit The Alternative Way over anale seks gaat. Nee, neem nou je klapper Why Tell Me Why. De Limburgse band Dead Punk Society nam er ooit een gierende versie van op. Tegen het einde, als de gillende gitaren wegsterven, roept zanger Kevin in het plat Maastrichts iets over je wat ik hier niet zal vertalen, maar letterlijk nogal beneden de gordel is. Dat maak je toch maar los, Anita. En ken je die disco-remix van Why Tell Me Why? Nee, ik bedoel niet die spuuglelijk trance-verbouwing van Offer Nissim, maar die lekker l-a-n-g opgerekte versie van de Belgische specialist Villa. ‘Anita’ heet zijn remix en is eenvoudig te vinden online. Aan het intro lijkt geen eind te komen. En als de dikke strijkers dan ein-de-lijk invallen, voelt dat als een, ja, orgasme. En dan die klimmende gospelkoortje er overheen - er gaan er voor minder op de knieën. Ik zie het Lee Towers niet meer voor elkaar boksen hoor.

Ik ga naar je kijken bij de Tros, Anita. Zing je dan nog ‘s The Hurtin’ Does Not Go Away voor me? Of Reckless: ‘Tell every one your mine, step out of line, recklessly’. Dikke kus,
Guuz