Lingo

Alexis Petridis (muziekjourno bij The Guardian) schrijft deze maand een erg grappige, en voor mij ook zeer herkenbare column in de Britse GQ (die met Angelina Jolie op de cover, niet te verwarren met de Amerikaanse Vanity Fair, waar La Jolie ook de cover opvrolijkt) over het interviewen van rappers. Hij verhaalt over die keer dat hij Pharrell Williams mocht spreken: "Williams entered the room with Shay, the vocalist from his rap-rock project N*E*R*D, lay down on a sofa and went to sleep (...) it was like going to interview George Lucas and discovering your questions about Star Wars were going to be fielded by the bloke inside R2-D2."
Zoiets heb ik zelf meegemaakt met Pharrell, die ik (nadat ik zelf om 04.00 uur was opgestaan om het vliegtuig te halen) in London sprak op de ochtend na de nacht die hij met dezelfde Shay had doorgehaald in Parijs - en van de slaap nauwelijks een zinnig woord kon uitbrengen. Van de zenuwen begon ik 'm uit te lachen, wat de sfeer geen goed deed. Shay was op dat moment al heel ver in dromenland, aan zijn gesnurk te horen.
Revu-collega Saul van Stapele kan úren vertellen over de úren die hij heeft gewacht totdat de h.h. rappers genegen waren eenlettergrepige antwoorden te geven op zijn vragen (Saul heeft volgens mij het kortste interview ooit met Nas gehad; 2 minuten. En zat daarvoor veertien uur in een vliegtuig). Petridis' omschrijving van de meeste rappers is spot on: "It's as they used all the good words on their records, leaving only the rubbish or their everyday conversation."