Anouk interview Nwe Revu

Uit den ouden doosch, een interview met Anouk voor Nieuwe Revu (2009):


Nieuwe plaat, nieuw geluid, nieuwe band, nieuwe vriend. Anouk verbrand haar schepen, en kijkt vooruit: ‘Ik dacht, ik kap ermee!’

Eerst maar even de hoes van For Bitter or Worse. Wie kwam met het idee?
‘Samen met de fotograaf bedacht. Hij wilde wel eens wat heftigs doen. Het resultaat is nogal shocking, en dat is prima. Je moet tegenwoordig wel een beetje opvallen in de platenwinkel. Dat als je het ziet, je de aandang voelt om zoiets toch maar eens even te gaan luisteren.’
Je zou ook kunnen denken: die heeft het letterlijk voor de kiezen gehad in haar vorige relatie.
‘Nee, zo was het niet. Het idee achter de foto is dat je in je leven de nodige klappen oploopt, maar dat de gevolgen daarvan meestal niet aan de buitenkant zichtbaar zijn. Ik heb in mijn leven heel wat geïncasseerd. Maar ben toch strijdlustig gebleven. Dat is wat de foto uitstraalt.’
Wat vind Remon Stotijn, je vorige partner en vader van je drie kinderen, van de hoes?
‘Hij heeft ‘m nog niet gezien.’
Hoe zal hij reageren? ‘Geen flauw idee.’
Denk je niet dat het negatief op hem kan afstralen?
‘Ik zou niet weten waarom. Zo heb ik er eigenlijk nog helemaal niet naar gekeken.’
Is For Bitter or Worse de Anouk en Remons officiële echtscheidingsplaat?
‘Ik kan niet ontkennen dat veel teksten van de liedjes erover gaan. Maar niet alles.’
Dat klopt, er worden geen namen genoemd, er vallen geen harde woorden. Doe je dat vanwege je kinderen?
‘Ja. Ik wil niet dat ze dingen verkeerd opvatten. Ik zal nooit kwaad spreken over hun vader. Of zingen. Dat heeft zo weinig zin. Ik wil niet dat zij daar ongelukkig van worden. Het is ook zo egoïstisch. Dat doe je gewoon niet.’
Van Remon, alias Postman, komt ook een nieuwe plaat uit, binnenkort. Waar zouden zijn nummers over gaan?
‘Ik zou het niet weten. Ik ben vooral blij over mijn eigen plaat, eigenlijk.’

Het is bij een interview met Anouk heel snel heel duidelijk waar ze wel, en waar ze niet over wil uitwijden. Zoals haar producer Tore Johansson zei: 'Tijdens de opnames was Anouk heel beslist: Oh, I love this. Or: Oh no, I hate this. En daar bleef ze ook bij.’
Anouk nam For Bitter or worse op in het Zweedse Malmö, in de Bubble-studio van Tore Johannsson die de plaat met sessiemuzikanten ook volspeelde. Johansson werkte eerder met The Cardigans, Franz Ferdinand en Nicole Atkins. Anouk: ‘Eigenlijk wilde ik met Tore al Who’s Your Mama opnemen, maar vier jaar geleden lukte dat nog niet. Hij wilde iets anders dan ik, minder mainstream. Nu was ik daar wel klaar voor.’ For Bitter or Worse is de meest soulvolle (en beste) plaat die Anouk ooit opnam. Volgens Johannsson duurde het even voordat hij en Anouk een ‘werkbaar kader’ hadden gevonden.
Johansson: ‘Ze heeft een geweldige stem, daar val ik vaak voor. En ze was de tweede keer dat ze aanklopte, bereid om iets anders te gaan doen. Ik vond het wel een uitdaging. Het ging pas echt gesmeerd lopen toen ze me een email stuurde waarin ze schreef dat ze I’ve Been Loving You van Otis Redding zo’n mooi nummer vond. Dat heb ik geïnterpreteerd als: Ik wil een plaat maken die zo klinkt. Dat bleek niet helemaal te kloppen, maar toen ik haar wat proefopnames had gestuurd zaten we daarna wel gelijk op het goede spoor.’

Ik ben een dagje in Malmö geweest voor een interview met Tore. Zijn studio zag er, eh, ietwat anders uit dan het witte glimkasteel waar je de vorige cd hebt gemaakt.
‘Tore kwam me halen in zijn afgeragde Volvo en de hele stad wist dat we er waren, want zijn uitlaat maakte een ongelofelijke herrie. Ik moest met mijn knieën in mijn nek op de achterbank zitten, omdat het vuil zo hoog stond. In de studio waren geen schone koffiemokken. En toen ik het toilet zag, zei ik: het is zo te zien héél lang geleden dat jullie hier vrouwen hebben ontvangen. Nou, de volgende keer hadden ze álles spiegelend schoon geboend, haha!’
Je hebt vaak gezegd dat je niet tot je 50ste Nobody’s Wife wil zingen. Heeft het andere, meer soulvolle geluid ook daar mee te maken?
‘Ik zag de laatste show van Madonna, waar ze opkomt in een heel klein broekje en met staartjes in. Oh my god, dacht ik, dat is toch erg? Dat je op je vijftigste zoiets nog moet doen? Ik wil niet hoeven concurreren met 18-jarigen. Ik wil dat mijn muziek volwassener wordt, maar dat iedereen het nog wel een beetje kan volgen. Zonder me met hen te willen vergelijken, maar neem nou Tom Waits, of k.d. lang. Dat zijn artiesten die geen hits hebben, daar ook niet naar streven, en zich niet in de sportschool staan op te pompen. Maar wel credible zijn. En eens in de zoveel tijd een plaat maken, en optredens doen. Die in no time zijn uitverkocht. Dat heeft toch meer mijn voorkeur dan ‘ik moet een hit!’’
Een terugkerend thema op ál je platen is de verontschuldiging. De eerste zin van je eerste hit, Nobody’s Wife, begint nota ben met I’m Sorry. Kun je het wel zingen, maar niet zeggen?
‘Ik kan het wel, en ik doe het ook wel, maar het is wel heel moeilijk. Ik bijt liever mijn lip kapot. Daarom doe ik het vaak in een nummer. En ik weet zeker dat degene voor wie het bedoeld is, het oppikt. Maar ik werk eraan om het ook te kunnen zeggen, echt. Het heeft met angst te maken, angst om fouten te maken. Ik ben iemand die graag heel goed is in alles. Maar van sommige dingen heb ik gewoon geen kaas gevreten. Al kan ik heel overtuigend doen alsof dat niet zo is. Ik kom mensen tegen die het toch echt beter weten, en dat annoys the hell out of me. Ze hebben me door!, denk ik dan. Dat zijn dingen… ik moet daar aan werken. Want het blokkeert zó veel. Vooral goede dingen.’
Je kunt heel rigoureus zijn. Recent gooide je na het concert in het Westerpark je halve band op straat.
‘Dat had ermee te maken dat mijn nieuwe plaat zo’n ander geluid heeft, dat ik met die jongens tien, twaalf keer per maand het oefenhok in moest om de nummers er goed in te krijgen. Daar heb ik de tijd niet voor. Dat is met oppas en dergelijke gewoon niet te regelen.’
Afscheid van bandleden gaat bij jou doorgaans niet na een goed, lang gesprek waarin alle voors en tegens uitgebreid worden afgewogen.
‘Ik ben heel ongeduldig. En ik neem zulke grote stappen, dat ik vergeet om te kijken of mensen me wel kunnen volgen. Ik weet dat juist dat ervoor zorgt dat het lastig is om een goed fundament te kunnen bouwen. En nogmaals, dat het me weerhoudt van leuke dingen. Kijk, ik wil niemand bewust op hun ziel trappen. Ik ben geen slecht mens. Maar wel heel impulsief. Ik neem vaak niet de tijd om iemands verhaal te leren kennen. Om zo te begrijpen, aha, dáárom reageert-ie zo.’
Lastig lijkt me dat, in een relatie.
‘Jaaa! Maar dat wil ik dus niet!’
Therapie?
‘Heb ik gehad, vroeger. Maar toen móest ik, dus dat werd niks. Nu zou het wel goed zijn. Maar ik durf niet. Ik vertrouw zo’n therapeut niet, dat hij of zij toch niet in de verleiding komt om na een sessie met mij tegen kennissen in de kroeg te zeggen: wat ik vanmiddag toch te horen kreeg, joh!’
‘Dox’ staat er op je hand, een tatoeage die verwijst naar Unorthadox, de rapper waar je sinds een paar maanden een relatie mee hebt. Laat je die tattoo zetten in een impuls?
‘Nee joh, daar heb ik wel over nagedacht. En nee, hij heeft geen tatoeage met mijn naam. Dat verwacht ik ook niet. Het is een statement, ik wil laten zien dat hij bij mij hoort.’
In de Weekend stond een stukje met de kop: ‘Dit is de nieuwe stiefvader van de kinderen van Anouk.’
‘Laat zien!’ (Lacht:) ‘Ooo, ze zijn horrible! Mag ik dit houden? Ze hebben wel een leuke foto gebruikt.’
Waar kennen jullie elkaar van?
‘Van de opnames van de clip voor Michel. Toen was er… ik kan het niet goed uitleggen. Het was geen liefde op het eerste gezicht, het was niet dat ik voelde dat we soulmates waren. Het was nog heftiger dan dat. Maar hij was nog 17 jaar of zo, en ik 24.’
Je was nog strafbaar.
(Lacht:) ‘Jahaa! Nee, het was meer dat ik voelde dat het niet ging gebeuren. Het leeftijdsverschill was te groot, je zit dan in zo’n andere levensfase. Ik voelde dat het niet goed kon gaan. Daarna hebben we elkaar nooit meer gezien. Toen het over was met Remon, heb ik contact gezocht via Myspace. En zijn nummer achterhaald. Een sms gestuurd: Ik zou het leuk vinden om je weer te zien, ik weet niet waar je nu staat in je leven, maar als je het leuk vind, bel me. Maandenlang niets op gehoord. En toen belde hij.’
En toen had je vast de blik in je ogen die je nu hebt. Even terug naar wat je eerder zei: je wilt niet meer concurreren met 18-jarigen. Wie zaagt er momenteel aan je stoelpoten?
‘Tja. Zeg jij het maar. Er is in Nederland nu niet iemand waarvan ik steil achteroversla. Waar ik graag een liedje voor zou willen schrijven, bijvoorbeeld.’
In Nederland moet je als nieuwe artiest eerst door Gordon, Patricia Paay of Henkjan Smits beoordeeld worden op tv.
‘Zó jammer is dat. Dan is er een talent, killen ze het gelijk met verkeerde songs en een slechte productie. In het buitenland is dat vaker anders. Laatst kreeg ik een filmpje doorgestuurd van een Engels meisje…(pakt laptop)… daar ging ik van flippen jongen! Toen ik dat zag, dacht ik: mijn tijd zit erop! Ik kap ermee. Die trok een scheur open! Hier: Jessie Cornish. Kijk dan! Ongelooflijke he?!’
Denk jij weleens stiekem aan een pensioendatum?
‘Niet echt. Ik wil nog wel heel lang platen blijven maken. Dat vind ik eigenlijk het leukst. Optreden, het is niet dat ik er geen zin meer in heb, want in België hebben we onlangs met de nieuwe band echt de pannen van het dak gerockt. Maar ik heb niet zoveel zin meer om lang en vaak weg te zijn van huis. Ik leid toch twee levens, met de kinderen en op het podium. En die staan ver van elkaar af.’
De laatste keer dat ik je live zag, op Pinkpop, stond je niet bepaald met tegenzin te spelen.
‘Nee, maar toen moest het er ook echt even uit. Als ik dat gevoel kan vasthouden, dan vind ik het wel leuk. Het mag ook wat intiemer, niet alleen maar grote festivals en grote zalen. Weet je wat het is, ik wil niet dat mensen gaan denken: daar heb je haar weer. Je maakt toch de hele tijd hetzelfde rondje langs zalen en festivals in Nederland en België.’
Je had wel een eigen vakje in de cd-zaak in Malmö.
‘Als je in Scandinavië echt aan de bak wilt, moet je een goeie hit op de radio hebben. Daar moet dan aan gewerkt worden. Weer terug naar kleine zaaltjes, met een geluidsinstallatie waarvan je twijfelt of je ermee moet bellen of over moet spelen, daar wil ik niet meer naar terug. Sorry, maar daarvoor ben ik te verwend.’
Je hebt het twee keer in Amerika geprobeerd. Waarom ging het de tweede keer eigenlijk mis?
‘Ik merkte aan mezelf dat ik toch niet geschikt ben om gezellig te doen tijdens ontbijtjes met mensen uit de muziekindustrie, of tijdens lunches met damesbladen. En als je in Amerika wat wil voorstellen, dan moet je die toneelstukjes wel meespelen.’
Je bent alweer bezig met een nieuwe plaat. Die volgens Tore Johannson nog veel verder gaat dan For Bitter or Worse. Zou je daar nu niet liever aan werken?
‘Dat wordt héél goed. Maar dat kost tijd. Want we zeggen nu wel dat het heel kaal en intiem gaat worden. Maar met Tore weet je het nooit. Die kan op een dag zomaar een symfonieorkest binnenrollen.’