De beste albums van 2011

In juni dacht ik er nog zo (link) over. Inmiddels is 2011 bijna voorbij en heeft zowat iedereen zijn plasje wel over het jaar gedaan. Behalve ik dan. HIERRR mijn top tien beste reissues en compilaties. Hierrr mijn Franse round-up. En hieronder mijn reguliere jaarlijst. UPDATE: WAARIN IK DUS GEWOON KEIHARD ROOSBEEF EN EEFJE DE VISSER VERGEET! SCHANDE GUUZ!


1. Coeur de Pirate - Blonde. Béatrice Martin is jong, blond en zit vol tattoo's. Ze heeft een stem die werkt als kniespierverslapper (ook live) en het talent om liedjes te schrijven die beklijven. Met invloeden uit Calexico-land, uit het sexy Franse ye-ye-verleden en haar bloedende hart. Geen plaat zo vaak gedraaid als deze. En me geen moment verveeld.

2. Feist - Metals. Had Béatrice van hierboven mijn hart niet gestolen, was haar landgenote Leslie Feist bovenaan geëindigd. Les gaat niet zo ver terug als Bé wat betreft retro-invloeden, maar iemand heeft ook op haar ziel gestaan. En ook zij wilde bij de verwerking daarvan hulp van koperblazer-extraordinaire Colin Stetson. Zowel Bé als Leslie houden het met hulp van hun schijnbaar beperkte stem luchtig. Maar ondertussen.

3. Jungle By Night - Jungle By Night. Eerder schreef ik al: ik wil een Jungle-by-Nighter-zijn, en dat wil ik nog steeds. Ik heb een flink pak afrobeat en aanverwante muziek gehoord, de afgelopen jaren. Geweldige muziek, echt. Zelden klonk daarbij de eigen kijk zo duidelijk door als bij JBN uit Amsterdam.

4. Selah Sue - Selah Sue. Mme Guuzbourg heeft ook zo haar voorkeuren, en dit was er afgelopen jaar één van. Tijdens de zomervakantie HEUL vaak gehoord. En daarvoor en daarna geregeld gehoord en gezien op radio en tv. Net als JBN heeft Sanne/Selah Sue haar eigen stempel gevonden in een bekend, door vele grote helden vastgelegd stramien. Waarmee ze, zo zagen mme. Guuzbourg en ik, ook met gemak de enorme Maas-zaal van het North Sea Jazz festival kan inpakken.

5. Nicole Atkins - Mondo Amore. Heel wat hartebreekplaten bevolken mijn top tien. Ik houd ervan om te zwelgen in andermans ellende, blijkbaar. Verder wil ik daar niet te lang over nadenken, eigenlijk. Nog altijd komen de liedjes van Atkins hard binnen. Dat wel.

6. Gorki - Research and Development. Ook als ze een wat mindere plaat maken, waarbij de stem van Luc naar mijn smaak te ver achterin de mix ligt, horen ze wel thuis in mijn jaarlijst. Omdat Gorki nu eenmaal de allerbeste Nederlandstalige rockband ooit ter wereld is.

7. Dustin O'Halloran - Lumière. Met dank aan André Kuijpers (nee, niet de astronaut!), die deze neo-klassieke ambient-pianist tipte. Ook veel collegae van O'Halloran geprobeerd (leve Spotify) maar ik bleef terugkeren naar dit album. Stemmig, sfeervol, ontspannend, nooit vervelend.

8.The Black Keys - El Camino. Dan denk je dat je klaar bent met rockmuziek. Dat je 't allemaal wel gehoord hebt met die gitaren. En dan komt dit op je pad. Lekker met de vuilnisbakken rammelen en er een orgeltje naast zetten. En ondertussen ook subtiel uit de hoek komen.

9. John Paul Keith - The Man that Time Forgot. Kwaliteit kent geen tijd. Retro-pop? Joh, zal best. Dit zijn ijzersterke, tijdloze liedjes.

10. Charles Bradley - The World is Going Up in Flames. De wereld gaat ten onder, maar gelukkig hebben we deze ontzettend fijne retro-soul plaat nog kunnen horen. Live was het ook geweldig, als je met Charles meeging in zijn overemotionele show.

(Ook leuk: Common - The Dreamer, The Believer; Amy LaVere - Stranger Me; Dennis Coffey - Dennis Coffey; Fatoumata Diawara - Fatou; Marike Jager - Here Comes the Night; Lykke Li - Wounded Rhymes, Tim Knol - Days; The Stepkids - The Stepkids)