Back to Black
Het Britse muziektijdschrift Q liet haar lezers de beste 250 platen van de afgelopen 25 jaar (86-11) kiezen. De Top 30 werd vandaag bekend gemaakt. Daarin voornamelijk witte mannen met gitaren. Britse witte mannen met gitaren, eigenlijk. Nu hebben zij inderdaad albums gemaakt die je tot de beste 30 van de afgelopen 25 jaar mag rekenen (hoewel...Muse?). Maar dat in die lijst NUL zwarte artiesten staan (vooruit, er doen er een paar mee op die Gorillaz-plaat) is even schandalig als lachwekkend.
Hier een lijst van 15 albums van zwarte artiesten die zeker thuishoren in een top 30 van de afgelopen kwart eeuw. In tamelijk willekeurige volgorde. Vult u gerust aan in de comments.
1. Prince - Sign 'O' the Times (1987). Onbetwist meesterwerk, zeer divers. Met hits, met feestnummers, met eigenaardige experimenten, alles.
2. D'Angelo - Voodoo (2000) Neo-soul waar nooit meer iemand overheen gaat. Ook D' zelf niet. Hoeft ook niet.
3. Common - Like Water for Chocolate (2000). Het hiphop-broertje van Voodoo. Common weet ook dat hij hier nooit meer overheen gaat, maar lijdt daar niet onder. Zijn albums ook niet.
4. Erykah Badu - Mama's Gun (2000). En de vrouwelijke tegenhanger van de twee albums hierboven. Wie zijn hart niet voelt huilen bij Green Eyes, verdient een transplantatie.
5. Public Enemy - It Takes a Nation of Millions to Hold us Back (1988). Ik geloof dat we nu pas echt doorhebben hoe revolutionair PE en productieteam The Bomb Squad werkelijk waren. Zo klinkt een tsunami.
6. Nas - Illmatic (1994). Meesterwerk. Punt.
7. Massive Attack - Mezzanine (1998). Ja-haa, Robert '3D' del Naja is blank. Maar deze plaat klinkt zo zwart als de binnenkant van een camera. Dubby, soulful, dreigend, geweldig.
8. Dizzy Rascal - Boy in da corner (2003). Wonderlijk eigenlijk dat de chauvinistische Britten deze sonisch bom niet in hun top 30 hebben staan.
9. Buena Vista Social Club - idem (1997). Nee, dit zijn geen negers nee. Maar wit zou'k ze toch ook niet willen noemen. En dan te bedenken dat ze eigenlijk een andere plaat wilden opnemen (Afrocubism, vorig jaar alsnog gemaakt en uitgebracht).
10. Ali Farka Touré - Talking Timbuktu (1994). Ook met Ry Cooder aan boord, net als BVSC. Maar gitarist en zanger Touré's ster straalt hier toch het hardst.
11. Typhoon - Tussen licht en lucht (2007). Nee, lijkt me ook niet dat Q-lezertjes deze in hun top 30 zouden stemmen. Maar mag ik ook even chauvinistisch zijn, ja? De Denker van de NL hiphop debuteert met een klassieker. Natuurlijk.
12. Moodymann - Silent Introduction (1997). I can't kick this feeling when it hits. Nog steeds niet.
13. Jose James - The Dreamer (2008). Het stoffige vakje Heren Vocaal in de jazz kreeg ineens een enorme coole injectie dankzij deze wereldzanger.
14. The Roots - Things fall apart (1999). Of toch Phrenology? Of How I Got Over? Of Illadelph Halflife? Of is een top 30-lijst met beste albums gewoon incompleet als Questlove en zijn mannen er niet staan?
15. Jay-Z - The Black Album (2003). U zegt natuurlijk: heuj, The Blueprint mot erin! Die wordt wmb ontsiert door Girls Girls Girls. En die mist 99 Problems. Dus ja
En dan vergeet ik de hele Daptone stal nog, Wu-Tang en aanverwanten, Snoop en Dre, Tribe, Gangstarr, FlyLo, MC Solaar....
Hier een lijst van 15 albums van zwarte artiesten die zeker thuishoren in een top 30 van de afgelopen kwart eeuw. In tamelijk willekeurige volgorde. Vult u gerust aan in de comments.
1. Prince - Sign 'O' the Times (1987). Onbetwist meesterwerk, zeer divers. Met hits, met feestnummers, met eigenaardige experimenten, alles.
2. D'Angelo - Voodoo (2000) Neo-soul waar nooit meer iemand overheen gaat. Ook D' zelf niet. Hoeft ook niet.
3. Common - Like Water for Chocolate (2000). Het hiphop-broertje van Voodoo. Common weet ook dat hij hier nooit meer overheen gaat, maar lijdt daar niet onder. Zijn albums ook niet.
4. Erykah Badu - Mama's Gun (2000). En de vrouwelijke tegenhanger van de twee albums hierboven. Wie zijn hart niet voelt huilen bij Green Eyes, verdient een transplantatie.
5. Public Enemy - It Takes a Nation of Millions to Hold us Back (1988). Ik geloof dat we nu pas echt doorhebben hoe revolutionair PE en productieteam The Bomb Squad werkelijk waren. Zo klinkt een tsunami.
6. Nas - Illmatic (1994). Meesterwerk. Punt.
7. Massive Attack - Mezzanine (1998). Ja-haa, Robert '3D' del Naja is blank. Maar deze plaat klinkt zo zwart als de binnenkant van een camera. Dubby, soulful, dreigend, geweldig.
8. Dizzy Rascal - Boy in da corner (2003). Wonderlijk eigenlijk dat de chauvinistische Britten deze sonisch bom niet in hun top 30 hebben staan.
9. Buena Vista Social Club - idem (1997). Nee, dit zijn geen negers nee. Maar wit zou'k ze toch ook niet willen noemen. En dan te bedenken dat ze eigenlijk een andere plaat wilden opnemen (Afrocubism, vorig jaar alsnog gemaakt en uitgebracht).
10. Ali Farka Touré - Talking Timbuktu (1994). Ook met Ry Cooder aan boord, net als BVSC. Maar gitarist en zanger Touré's ster straalt hier toch het hardst.
11. Typhoon - Tussen licht en lucht (2007). Nee, lijkt me ook niet dat Q-lezertjes deze in hun top 30 zouden stemmen. Maar mag ik ook even chauvinistisch zijn, ja? De Denker van de NL hiphop debuteert met een klassieker. Natuurlijk.
12. Moodymann - Silent Introduction (1997). I can't kick this feeling when it hits. Nog steeds niet.
13. Jose James - The Dreamer (2008). Het stoffige vakje Heren Vocaal in de jazz kreeg ineens een enorme coole injectie dankzij deze wereldzanger.
14. The Roots - Things fall apart (1999). Of toch Phrenology? Of How I Got Over? Of Illadelph Halflife? Of is een top 30-lijst met beste albums gewoon incompleet als Questlove en zijn mannen er niet staan?
15. Jay-Z - The Black Album (2003). U zegt natuurlijk: heuj, The Blueprint mot erin! Die wordt wmb ontsiert door Girls Girls Girls. En die mist 99 Problems. Dus ja
En dan vergeet ik de hele Daptone stal nog, Wu-Tang en aanverwanten, Snoop en Dre, Tribe, Gangstarr, FlyLo, MC Solaar....
posted by Guuzbourg at 5:44 AM
2 Comments:
Slim van je om de Daptones te noemen in je intro, scheelt zo een plek of vier! ;)
Vind het een prima lijst, maar volgens mij heb je Jill Scott's debuut over het hoofd gezien. Toch?
Zoveel platen, zo weinig plek...
Postar um comentário
<< Home