Wij zijn allen zuchtmeisjes

'Waddup met die Hello Kitty's van de popmuziek? De Teletubbies van de chansons? De nep-Bjorks? Waarom zingen ze allemaal alsof ze net zindelijk zijn?' Humor heb je wel, Carice van Houten. Je gebruikte bovenstaande typeringen voor wat je 'astma-singers' noemt, Franse zuchtmeisjes dus, in je column voor weekblad Revu. Ik zou als antwoord kunnen volstaan met het linken naar deze clip. Want zingen met 'hijgerige, schorre babystemmetjes' is 'shit', maar drie minuten met een hijgerige, schorre stofzuiger zingen, moet (onder het mom van het goede doel) wel kunnen?
Te makkelijk. Ik zou je er op kunnen wijzen dat je grote held Rufus Wainwright met een volbloed zuchtmeisje een duet heeft opgenomen. Wist je al.

Je column raakt me omdat ik je muzieksmaak hoog heb zitten. Omdat ik weet dat je een missionaris bent die iedere gelegenheid aangrijpt om anderen te overtuigen van de pracht van een plaat. Dat schept een band. Wanneer je schrijft dat zuchtmeisjesmuziek 'gezeiiiiik' is, dan bloedt mijn hart. Want als het om de Carla Bruni's, de Camille's en de Coralie Clements gaat, is geen emotie me te klein.

Ronald Giphart omschrijft in zijn meesterwerk Giph (1993) het zuchtmeisje Noelle als volgt:

'Noelle is mijn zuchtmeisje. Ze is bruusk, verveeld, verwend en tegelijkertijd (of misschien wel daarom) heel erg mooi en leuk (...) Als ik naar Noelle kijk, moet ik aan J.D. Salinger denken, aan Nescio, aan de dingen die ik mis, terwijl ik weet dat dat er niets valt te missen. Kijkend naar Noelle word ik een beetje wee, een beetje soft. Kijkend naar Noelle moet ik zachtjes zuchten om de wegzakkende zon achter de bergen, de dingen van het leven, de vergankelijkheid van alles om ons heen. Ik zou kunnen schrijven: kijkend naar Noelle wil ik voornamelijk met haar naar bed, en dat is natuurlijk ook zo, maar dat zou afdoen aan het feit dat ik meen wat ik daarvoor zei.'

Om maar even aan te geven dat het wat verder gaat dan wat Wikipedia erover zegt. De muzikale link werd rond de eeuwwisseling gelegd op het hartstochtelijke (oude) weblog van De Subjectivisten en is mede dankzij de door mij samengestelde compilaties Filles Fragiles #1 en #2 en mijn weblog een ingeburgerde term geworden. Zuchtmeisjes zuchten zachtjes als ze zingen. En daar moet ik dan weer zachtjes van zuchten. Ook zonder wegzakkende zon.

Denken aan Salinger, Nescio, de vergankelijkheid van alles om ons heen, sex: wat Noelle veroorzaakt, is minstens zo toepasbaar op Carla, Camille en Coralie. Zangeressen die, om je column nog eens aan te halen, soms de mist in gaan, er af en toe helemaal naast zitten of waar een steekje bij los zit (of ze het alfabet kunnen boeren weet ik niet). Zij zingen over literatuur, over (de vergankelijkheid van) het leven en over sex, ze zingen over zaken die hen beroeren. En dat beroert ons dan weer. Ons, ja. Jou en mij. En iedereen die dit leest, die kijkt naar de gelinkte clips, die naar de liedjes luistert. Zuchtmeisjes leggen hun ziel op tafel, hun emoties bloot, hun hele hebben en houden in onze oren. Je hoeft het niet te verstaan om het toch te voelen. En wie van muziek houdt, echt van muziek houdt, die voelt.

Wij zijn dus allen zuchtmeisjes. En dat houdt nooit op.

Ik zou het graag eens garçon tot fille willen komen uitleggen, maar de kans dat ik ooit een akkoord op gitaar leer spelen lijkt me groter. Vandaar onderstaande Zuchtmeisjes Top 5. Nog niet genoeg? Dan deze (nimmer voltooide) Spotify playlist.


De meest sexy Zuchtmeisjesclip aller tijden.

De verliefdstmakende Zuchtmeisjesclip aller tijden.

De mooiste Zuchtmeisjesclip aller tijden.

De meest retro-Zuchtmeisjesclip aller tijden.

En tot slot de De Carla 'hik' Bruni'ste Zuchtmeisjesclip aller tijden.